מלכב22

1 8 שָנָה איז יֹאשִיָהו אַלט געווען, אַז ער איז געוואָרן מלך, און 31 שָנָה האָט ער מלך אין ירושלים. און דער שֵם פוּן אִמּוֹ איז געווען ידידָה בַּת עַדָיָהן, פוּן בָצקַת. 2 און ער האָט עשׂה וואָס איז יָשָר אין די אויגן פוּן ה', און ער איז הלך אין כּל דֶּרֶךְ דָוִד אָבִיו, און האָט זיך נישט סור ימין אָדער שׂמֹאול. 3 און עס איז געווען אין 18טן שָנָה פוּן מלך יֹאשִיָהו, האָט דער מלך שלח שָפן בּן אצַליָהו בּן משולָמען, דעם סֹפֵר, אין בּית ה', אַזוי צו אמר: 4 עלה! צו חִלקִיָהו דעם כהן-גּדוֹל, און זאָל ער תמם דאָס כֶּסֶף וואָס איז געבראַכט געוואָרן אין בּית ה', וואָס די שֹׁמְרֵי הַסַּף האָבּן אסף פוּן הָעָם . 5 און זאָל מען עס נתן אויף דער יָד פוּן די עֹשֵׂי הַמְּלָאכָה וואָס זייַנען פקד איבּער דעם בּית ה'; און זיי זאָלן עס נתן צו די עֹשֵׂי-המלאָכה, וואָס אין בּית ה', אויף צו חזק די בֶּדֶק פוּן בּית; 6 צו די חָרָשִים, און צו די בֹּנִים, און צו די גֹּדְרִים [גדר], און אויף צו קנה האלץ און געהאקטע שטיינער, צו חזק דאָס בּית. 7 און מע זאָל זיך נישט חשב מיט זיי וועגן דעם כֶּסֶף וואָס ווערט נתן אויף זייער יָד, נייַערט אין אֱמוּנָה זאָלן זיי עשׂה. 8 און חִלקִיָהו דער כהן-גדול האָט אמר צו שָפן דעם סֹפר: דאָס סֵפֶר התורה האָבּ איך מצא אין בּית ה'. און חִלקִיָהו האָט נתן דאָס סֵפֶר צו שָפנען, און ער האָט עס קרא. 9 און שָפן דער סֹפֵר איז בוא צום מלך, און האָט געבראַכט דעם מלך דָּבָר, און האָט אמר: דייַנע עבדים האָבּן נתך דאָס כֶּסֶף וואָס האָט זיך מצא אין בּית, און זיי האָבּן עס נתן אויף דער יָד פוּן די עֹשֵׂי המלאכה וואָס זייַנען פקד איבּער דעם בּית ה'. 10 און שָפן דער סֹפֵר האָט נגד דעם מלך, אַזוי צו אמר: חִלקִיָהו דער כהן האָט מיר נתן אַ סֵפֶר. און שָפן האָט עס געלייענט [קרא] פאַרן המלך. 11 און עס איז געווען, ווי דער מלך האָט שמע די דברים פוּן דעם סֵפֶר התורה, אַזוי האָט ער קרע זייַנע בּגדים. 12 און דער מלך האָט צוה חִלקִיָהו דעם כהן, און אַחיקָם בּן שָפנען, און עַכבור בּן מיכָיָהו, און שָפן דעם סֹפֵר, און עַשָיָה דעם עֶבֶד המלך אַזוי צו אמר: 13 הלך! דרש בּייַ ה' פאַר מיר, און פאַר הָעָם, און פאַר כּל יהודה, וועגן די דברים פוּן דעם דאָזיקן געפונענעם [מצא] סֵפֶר, וואָרעם גָדוֹלה איז דער חֲמַת ה' וואָס איז יצת אויף אונדז, פאַר וואָס אבוֹתֵינוּ האָבּן נישט שמע ] צו די דברים פוּן דעם דאָזיקן סֵפֶר, צו עשׂה אַזוי ווי כּל וואָס איז כתב פאַר אונדז. 14 איז הלך חִלקִיָהו דער כהן, און אַחיקָם, און עַכבור, און שָפן, און עֲשָׂיָה, צו חולדָה דער נביאָה, דער אִשָּה פוּן שַלום בּן תִקוָה בּן חַרחַסן , דעם ֹשׂמֵר הבגדים און זי האָט ישב אין ירושלים, אין מִשְנֶה און זיי האָבּן דבר צו איר. 15 האָט זי צו זיי אמר: אַזוי האָט אמר ה' אֱלֹקֵי ישראל: אמר צו דעם אִיש וואָס האָט אייַך שלח צו מיר: 16 אַזוי האָט ה' אמר: הִנֵּה, איך ברענג רָעָה אויף דעם מקוֹם הזה און אויף זייַנע באַוווינער כּל דּבְרֵי הַסֵפֶר וואָס מלך יהודה האָט געלייענט [קרא]; 17 דערפאַר וואָס זיי האָבּן מיך עזב , און האָבּן קטר צו אלוקים אחרים, כדי מיך צו כעס מיט כּל מעשׂה פוּן זייערע ידים, דעריבּער וועט מייַן חֵמָה זיך ניצת [יצת] אויף דעם מקוֹם הזה, און וועט נישט כבה ווערן. 18 און צו מלך יהודה וואָס שלח אייַך דרש בּייַ ה', צו אים זאָלט איר אַזוי אמר: אַזוי האָט אמר ה' אֱלֹקֵי ישראל: וועגן די דברים וואָס דו האָסט שמע 19 איז, ווייַל דייַן לֵב איז רכך געוואָרן, און ביסט געוואָרן נכנע [כנע] פאַר ה' ווען דו האָסט שמע וואָס איך האָבּ דבר אויף דעם מקוֹם הזה און אויף זייַנע יושבים [ישב], אַז זיי וועלן ווערן פאַר א שַמָּה און פאַר א קללה, און האָסט קרע דייַנע בּגדים, און האָסט בכה פאַר מיר, האָבּ איך אויך שמע , אמר ה'. 20 דעריבּער הִנֵּה, איך אסף דיך צו דייַנע אבות, און וועסט אסף ווערן אין דייַן קבר בשלום, און דייַנע אויגן וועלן נישט ראה דאָס כּל רָעָה וואָס איך ברענג אויף דעם מקוֹם הזה. און זיי האָבּן געבראַכט צום מלך דעם ענטפער.