תהלים137

1 בּייַ די נהרות [נָהָר] פוּן בָּבל, דאָרטן זייַנען מיר ישב אוּן בכה, אַז מיר האָבּן זיך זכר אָן צִיון. 2 אויף די עֲרָבָה וואָס אין איר האָבּן מיר תלה אוּנדזערע כִּנוֹר; 3 וואָרעם דאָרטן האָבּן שׁוֹבֵינוּ שאל פוּן אונדז דברים פוּן שיר, אוּן תוֹלָלֵינוּ פארלאנגט שִׂמְחָה: שיר אונדז פוּן דעם שיר פוּן צִיון. 4 ווי זאָלן מיר שיר דאָס שיר פוּן ה' אויף אַדְמַת נֵכָר? 5 אויב איך וועל דיך שכח, ירושלים, זאָל מייַן ימין זיך שכח. 6 זאָל דבק ווערן מייַן לשוֹן צו מייַן חֵךְ, אויב איך וועל דיך נישט זכר, אויב איך וועל נישט עלה ירושלים אויף מייַן רֹאש שִמחה. 7 זכר, ה', בְּנֵי-אדום דעם יוֹם ירושלים; די וואָס האָבּן אמר: ערה! ערה! בּיז צום יְסוֹד אין איר. 8 בַּת בָּבל, דוּ זיין שדד; אשרי צו דעם וואָס וועט דיר שלם דייַן גמוּל וואָס דוּ האָסט אונדז גמוּל; 9 אשרי צו דעם וואָס וועט אחז און נפץ דייַנע עולל אָן סלע.