במד35

1 און ה' האט דבר צו משהן אין די ערבות פון מואב ביים ירדן לעבן יריחו, לאמור: 2 צוה! בני-ישראל, זיי זאלן נתן די לויים פון דער נחלת פון זייער אחוזה ערים צום ישב; און א מגרש צו די ערים רונד ארום זיי זאלט איר נתן די לויים. 3 און די ערים וועלן זיין פאר זיי צום ישב, און זייערע מגרשים וועלן זיין פאר זייער בהמה, און פאר זייער רכוש, און פאר כל זייערע חיה. 4 און די מגרשים פון די ערים, וואס איר וועט נתן די לויים פון דער עיר קיר, חוצה זאלן זיין 1,000 אמה רונד ארום. 5 און איר זאלט מדד מחוץ פון עיר, קדמה-זייט 2,000 אמה, און נגב-זייט 2,000 אמה, און ים-זייט 2,000 אמה, און צפון-זייט 2,000 אמה, מיט דער עיר אין מיטן. דאס זאלן ביי זיי זיין די מגרשים פון די ערים. 6 און די ערים וואס איר וועט נתן די לויים, זאלן זיין די 6 ערים פון מקלט וואס איר וועט נתן פאר דעם רוצח צו נוס אהין; און צו זיי זאלט איר נתן 42 ערים. 7 כל הערים וואס איר וועט נתן די לויים, זאלן זיין 48 ערים; זיי מיט זייערע מגרשים. 8 און די ערים וואס איר וועט נתן פון דעם אחוזה פון די בני-ישראל, זאלט איר פון דעם רב רבה, און פון דעם מעט מעט; איטלעכער לויט זיין נחלה וואס ער נחל, זאל נתן פון זיינע ערים צו די לויים. 9 און ה' האט דבר צו משהן, לאמור: 10 דבר! צו די בני-ישראל, און זאלסט אמר צו זיי: אז איר עבר דעם ירדן קיין ארץ כנען, 11 זאלט איר אייך קרה ערים וואס זאלן אייך זיין ערים פון מקלט, און אהין זאל נוס דער רוצח וואס נכה נפש בשגגה. 12 און די ערים זאלן אייך זיין פאר מקלט פון דעם גואל, און דער רוצח זאל נישט מות איידער ער עמד זיך פאר דער עדה צום משפט. 13 און די ערים וואס איר זאלט נתן: 6 ערים פון מקלט זאלן ביי אייך זיין. 14 3 ערים זאלט איר נתן פון דער זייט ירדן, און 3 ערים זאלט איר נתן אין ארץ כנען; ערים פון מקלט זאלן זיי זיין. 15 פאר די בני-ישראל, און פארן גר, און פארן תושב צווישן זיי, זאלן זיין די דאזיקע 6 ערים פון מקלט, אויף צו נוס אהין פאר איטלעכן וואס נכה נפש בשגגה (שגגה). 16 אויב אבער ער האט אים נכה מיט כלי ברזל, און ער איז מות, איז ער א רוצח; מות זאל מות ווערן דער רוצח. 17 און אויב ער האט אים נכה מיט אן אבן אין יד, וואס מע קען דערפון מות, און ער איז מות, איז ער א רוצח; מות זאל מות ווערן דער רוצח. 18 אדער אז ער האט אים נכה מיט א כלי עץ אין יד, וואס מע קען דערפון מות, און ער איז מות, איז ער א רוצח; מות זאל מות ווערן דער רוצח. 19 דער גואל הדם, ער זאל מות דעם רוצח; ווען ער פגע אים, זאל ער אים מות. 20 און אויב ער האט אים מיט שנאה הדף, אדער ער שלך אויף אים עפעס מיט א כיוון, און ער איז מות, 21 אדער ער האט אים מיט איבה נכה מיט ידו, און ער איז מות, זאל מות יומת ווערן דער שלעגער; א רוצח איז ער; דער גואל הדם זאל מות דעם רוצח, ווען ער פגע אים. 22 אויב אבער ער האט אים אין פתע, אן איבה, הדף, אדער ער האט שלך אויף אים עפעס א זאך אן א כיוון, 23 אדער מיט עפעס אן אבן וואס מע קען דערפון מות, האט ער געווארפן אויף אים אומגעזען, און ער איז מות, און ער איז אים נישט געווען אן אויב, און נישט בקש רעה, 24 זאל די עדה שפט צווישן דעם שלעגער און צווישן דעם גואל הדם לויט די דאזיקע משפטים. 25 און די עדה זאל נצל זיין דעם רוצח פון דעם יד גואל הדם, און די עדה זאל אים שוב צו זיין עיר מקלט, וואס ער איז אהין נוס, און ער זאל ישב אין איר ביז דעם מת פון כהן-גדול וואס מע האט אים משח מיטן שמן הקודש . 26 אויב אבער יצא וועט יצא דער רוצח פון דעם גבול פון זיין עיר מקלט, וואס ער איז אהין נוס, 27 און דער גואל הדם וועט אים מצא מחוץ דעם גבול פון זיין עיר מקלט, און דער גואל הדם וועט מות דעם רוצח, אין לו דם . 28 ווייל אין זיין עיר מקלט מוז ער ישב ביז דעם מות פון כהן-גדול, און ערשט נאך דעם מות פון כהן-גדול מעג דער רוצח זיך שוב צו ארץ פון זיין אחוזה. 29 דאס זאל אייך זיין פאר א חוקת משפט אויף אייערע דור-דורות אין כל אייערע מושבות. 30 ווער נאר עס נכה נפש, זאל מען רצח דעם רוצח לויט דעם פה פון עדות; און איין עדות קען נישט עדות-זאגן אויף א נפש, ער זאל מות. 31 און איר זאלט נישט לקח כופר פאר דעם נפש פון א רוצח וואס איז פארשולדיקט צום טויט; כי מות יומת. 32 און איר זאלט נישט לקח א כופר פון דעם וואס איז נוס אין זיין עיר מקלט, אז ער זאל מעגן זיך שוב ישב אין ארץ פריער דעם מות הכהן. 33 און איר זאלט נישט חנף הארץ וואס איר זיצט דרינען, ווייל הדם דאס חנף הארץ, און הארץ ווערט נישט יכופר פאר דעם דם וואס איז דרינען שפך געווארן, סיידן מיט דעם דם פון דעם וואס האט עס שפך. 34 און זאלסט נישט טמא הארץ וואס איר ישב דרינען, וואס איך שכן אין דעם; ווייל איך, ה', שכן צווישן בני-ישראל.