STRONGS NT 606: ἀπόκειμαι

ἀπόκειμαι; to be laid away, laid by, reserved (ἀπό as in ἀποθησαυρίζω (which see), ἀποθήκη);

a. properly: Luke 19:20.

b. metaphorically, with the dative of person, reserved for one, awaiting him: Colossians 1:5 (ἐλπίς hoped-for blessedness); 2 Timothy 4:8 (στέφανος); Hebrews 9:27 (ἀποθανεῖν, as in 4 Macc. 8:10). (In both senses in Greek writings from Xenophon down.)

απεκέντησεν αποκείμενα αποκειμενην αποκειμένην ἀποκειμένην αποκειται απόκειται απόκειταί ἀπόκειται ἀπόκειταί αποκέντησιν αποκέντησόν αποκεντήσωσί αποκεντούντος αποκεντούντων apokeimenen apokeimenēn apokeiménen apokeiménēn apokeitai apókeitai apókeitaíInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts