STRONGS NT 4377: προσφωνέω

προσφωνέω, προσφώνω; imperfect 3 person singular προσεφώνει; 1 aorist προσεφώνησα;

1. to call to; to address by calling: absolutely, Luke 13:12; Luke 23:20 (where L WH add αὐτοῖς); Acts 21:40 (Homer, Odyssey 5, 159 etc.); with the dative of a person (cf. Winer's Grammar, 36), Matthew 11:16; Luke 7:32; Acts 22:2,. ((Diogenes Laërtius 7, 7).

2. to call to oneself, summon: τινα (so the better Greek writings; see Matthiae, § 402 b.; (Winer's Grammar, § 52, 4, 14)), Luke 6:13.

προσεφωνει προσεφώνει προσεφώνησε προσεφωνησεν προσεφώνησεν προσέχαιρε προσέχεε προσέχεεν προσέχεον προσφωνουντα προσφωνοῦντα προσφωνούσι προσφωνουσιν προσφωνούσιν προσφωνοῦσιν προσχεεί προσχέειν προσχεείς προσχέοντι προσχεούσι προσχεούσιν prosephonei prosephōnei prosephṓnei prosephonesen prosephōnēsen prosephṓnesen prosephṓnēsen prosphonounta prosphonoûnta prosphōnounta prosphōnoûnta prosphonousin prosphonoûsin prosphōnousin prosphōnoûsinInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts