STRONGS NT 4357: προσμένω

προσμένω; 1 aorist participle προσμείνας, infinitive προσμεῖναι; from Aeschylus and Herodotus down;

a. to remain with (see πρός, IV. 3): with a dative of the person to continue with one, Matthew 15:32; Mark 8:2 (here L WH marginal reading omit; Tr brackets the dative); τῷ κυρίῳ, to be steadfastly devoted to (A. V. cleave unto) the Lord, Acts 11:23 (Wis. 3:9; Josephus, Antiquities 14, 2, 1); τῇ χάριτι τοῦ Θεοῦ, to hold fast to (A. V. continue in) the grace of God received in the gospel, Acts 13:43 G L T Tr WH; δεήσεσι καί προσευχαῖς (A. V. to continue in supplications and prayers), 1 Timothy 5:5.

b. to remain still (cf. πρός, IV. 2), stay, tarry: Acts 18:18; followed by ἐν with a dative of place, 1 Timothy 1:3.

προσέμειναν προσενόησα προσενόουν προσέωξεν προσμειναι προσμείναι προσμεῖναι προσμεινας προσμείνας προσμενει προσμένει προσμενειν προσμένειν προσμένουσί προσμενουσιν προσμένουσίν προσμίγνυται προσνοήσει προσνοήσω προσνοών προσόδων προσώζεσαν prosmeinai prosmeînai prosmeinas prosmeínas prosmenei prosménei prosmenein prosménein prosmenousin prosménousínInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts