STRONGS NT 3330: μεταδίδωμι

μεταδίδωμι; 2 aorist subjunctive μεταδῶ, imperative 3 person singular μεταδότω, infinitive μεταδοῦναι; (from Theognis, Herodotus down); to share a thing with anyone (see μετά, III. 1), to impart: absolutely ὁ μεταδιδούς, he that imparteth of his substance, Romans 12:8, cf. Fritzsche at the passage; τίνι, Ephesians 4:28; τίνι τί (a construction somewhat rare in Greek authors (Herodotus 9, 34 etc.), with whom μεταδίδωμι τίνι τίνος is more common; cf. Matthiae, ii., p. 798; (Winers Grammar, § 30, 7 b.; Buttmann, § 132, 8)), Romans 1:11; 1 Thessalonians 2:8; the accusative evident from the preceding context, Luke 3:11.

Forms and Transliterations

μεταδιδοναι μεταδιδόναι μεταδιδόντος μεταδιδους μεταδιδούς μεταδιδοὺς μεταδοτω μεταδότω μεταδουναι μεταδούναι μεταδοῦναι μεταδω μεταδώ μεταδῶ μετέδωκα metadidonai metadidónai metadidous metadidoùs metado metadô metadō metadō̂ metadoto metadotō metadóto metadótō metadounai metadoûnai

Links

Interlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts