STRONGS NT 2670: καταποντίζω

καταποντίζω: passive, present καταποντίζομαι; 1 aorist κατεποντίσθην; to plunge or sink in the sea; passive in the intransitive sense, to sink, to go down: Matthew 14:30; a grievous offender for the purpose of killing him, to drown: passive Matthew 18:6. (Lysias, Demosthenes, Polybius, Diodorus, Plutarch (Josephus, Antiquities 10, 7, 5; 14, 15, 10;

c. Apion. 2, 34, 3), others; the Sept.; (cf. Winer's Grammar, 24; Lob. Phryn., p. 361 note).)

καταποντιζεσθαι καταποντίζεσθαι καταποντιούσιν καταποντισάτω καταποντισθη καταποντισθή καταποντισθῇ καταποντισμού καταπόντισον καταπραύνει καταπραύνεις καταπραύνης καταπτήσσει κατάπτωμα κατεπόντισε κατεπόντισέ κατεπόντισεν κατεπρονόμευσαν κατέπτηκε κατέπτησον katapontisthe katapontisthē katapontisthêi katapontisthē̂i katapontizesthai katapontízesthaiInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts