STRONGS NT 2664: καταπαύω

καταπαύω: 1 aorist κατεπαυσα; (κατά, like the German nieder down);

1. transitive, (the Sept. for הֵנִיחַ, הִשְׁבִּית) to make quiet, to cause to be at rest, to grant rest; i. e.

a. to lead to a quiet abode: τινα, Hebrews 4:8 (Exodus 33:14; Deuteronomy 3:20; Deuteronomy 5:33; Deuteronomy 12:10; Joshua 1:13, 15; 2 Chronicles 14:7; 2 Chronicles 32:22; Sir. 24:11).

b. to still, restrain, to cause (one striving to do something) to desist: followed by τοῦ μή and an infinitive, Acts 14:18 (cf. Buttmann, § 140, 16 β.; Winer's Grammar, 325 (305)).

2. intransitive, to rest, take rest (Hebrew נוּחַ, שָׁבַת): ἀπό τίνος, Hebrews 4:4, 10,(Genesis 2:2). In the same and other senses in Greek writings from Homer down.

καταπαυομένης καταπαύσαι καταπαύσασθαι καταπαύσει καταπαύσεις κατάπαυσεις καταπαύση καταπαύσις καταπαύσονται καταπαύσουσι καταπαύσω καταπαυσώμεν καταπαύσωμεν καταπαύσωσιν καταπεπελματωμένα κατέπαυον κατεπαυσαν κατέπαυσαν κατέπαυσας κατέπαυσε κατέπαυσέ κατεπαυσεν κατέπαυσεν κατεπένθησεν katepausan katépausan katepausen katépausenInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts