STRONGS NT 2005: ἐπιτελέω

ἐπιτελέω, ἐπιτελῶ; future ἐπιτελέσω; 1 aorist ἐπετελεσα; (present middle and passive ἐπιτελοῦμαι);

1. to bring to an end, accomplish, perfect, execute, complete: substantively, τό ἐπιτελέσαι, 2 Corinthians 8:11; τί, Luke 13:32 (R G); Romans 15:28; 2 Corinthians 7:1; 2 Corinthians 8:6, 11; Philippians 1:6; Hebrews 8:5; τάς λατρείας, to perform religious services, discharge religious rites, Hebrews 9:6 (similarly in secular writings, as θρησκείας, Herodotus 2, 37; ὁρτας, 4, 186; θυσίαν, θυσίας, 2, 63; 4, 26; Herodian, 1. 5, 4 (2 edition, Bekker); λειτουργίας, Philo de som. i. § 37). Middle (in Greek writings to take upon oneself: τά τοῦ γήρως, the burdens of old age, Xenophon, mem. 4, 8, 8; θάνατον, Xenophon, Apology 33; with the force of the act.: τί, Polybius 1, 40, 16; 2, 58, 10) to make an end for oneself, i. e. to leave off (cf. παύω): τῇ σαρκί, so as to give yourselves up to the flesh, stop with, rest in it, Galatians 3:3 (others take it passively here: are ye perfected in etc., cf. Meyer).

2. to appoint to, impose upon: τίνι παθήματα, in passive 1 Peter 5:9 (τήν δίκην, Plato, legg. 10 at the end).

επετέλεσεν επιτελειν επιτελείν ἐπιτελεῖν επιτελεισθαι επιτελείσθαι ἐπιτελεῖσθαι επιτελεισθε επιτελείσθε ἐπιτελεῖσθε επιτελεσαι επιτελέσαι ἐπιτελέσαι επιτελεσας επιτελέσας ἐπιτελέσας επιτελεσατε επιτελέσατε ἐπιτελέσατε επιτελεσει επιτελέσει ἐπιτελέσει επιτελεση επιτελέση ἐπιτελέσῃ επιτελεσθήσεται επιτελέσουσιν επιτελέσω επιτελουμενον επιτελουντες επιτελούντες ἐπιτελοῦντες επιτελώ epitelein epiteleîn epiteleisthai epiteleîsthai epiteleisthe epiteleîsthe epitelesai epitelésai epitelesas epitelésas epitelesate epitelésate epitelese epitelesē epitelesei epitelései epitelésēi epitelountes epiteloûntesInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts